TEDx Breda – helping people with creativity

Opgelucht word ik wakker. Het zit erop! Mijn TEDx Breda talk is achter de rug en goed gegaan.
Het gelukzalige gevoel houdt drie hele seconden aan. Dan realiseer ik mij dat het donderdag is en niet vrijdag. De repetitie zit erop (en die ging inderdaad goed), vandaag is DETED presentatie dag. Vandaag moet het gaan gebeuren, mijn talk over hoe ik mijn illustraties inzet om (Syrische) vluchtelingenkinderen te helpen.

Helaas voor mij ben ik de één à laatste spreker. Ik als ochtendmens vind dat wel een beetje jammer maar ik begrijp de overwegingen van de organisatie (ze hebben het expres gedaan gezien de inhoud en opzet van mijn talk). Vooruit dan maar.

Om 12 uur in de wachtrij voor de visagie, die gaat op sprekersvolgorde.

Vanaf het balkom in de MEZZ maak ik enkele van mijn collega sprekers mee. Ik ben onder de indruk van hun verhalen en de manier waarop ze dat naar voren kunnen brengen. Ondertussen blijft mijn talk zich afspelen in mijn hoofd. Gisteren na de repetitie had ik nog wat tips gekregen om sommige stukjes wat korter en andere wat uitgebreider aan de orde te laten komen. Wijzigingen op het laatste moment, oei, vergeet ik niets? Krijgt alles de aandacht die het moet krijgen?

Na afloop van blok drie, voor de pauze tussen de blokken kondigt Marc Woods de talks van blok vier aan. ‘Zo meteen een talk over oorlog.’ Verbaasd ga ik naar hem toe. Ik heb de talks in het vierde blok gezien, dit kan alleen maar over de mijne gaan. Ik heb daar toch een hele andere beleving van. Hij bedoelt inderdaad mijn talk daarmee. Mijn kinderen, die bij de repetitie op woensdag waren, vonden de gasmaskers die er als aankleding lagen erg stoer. ‘Mama, er gaat iemand over oorlog praten.’ Dat het hun eigen moeder was, hadden we alledrie niet voorzien. Ik vind niet dat mijn verhaal over oorlog gaat. Het gaat juist over vrede en liefde. Binnenkort komt de talk online te staan, beslissen jullie zelf maar wat jullie ervan vinden.

Eindelijk eindelijk eindelijk is het dan zo ver. Veel berichten op facebook: succes, zet hem op, ben je al aan de beurt, je kan het, super fijn! Hetzelfde via de Whatsapp. Microfoon op, kapsel herstellen. Nog vijf minuten krijg ik te horen, terwijl ik (best rustig) zit te wachten, dan ben je aan de beurt. Op dat moment klinkt applaus uit de zaal. Nee, je moet nu op, kom! Ik spring overeind, haal nog even diep adem, neem het apparaatje voor het bedienen van de powerpoint over van de vorige spreker en stap het podium op. “ik zal je niet lastig vallen met de timer om je tijd in de gaten te houden’ hoor ik nog net.

Dat is fijn.
Ik sta er.
Voor Jamil&Jamila.
Omdat ze het waard zijn.

Bedankt aan iedereen die me heeft geholpen om mijn talk tot een goed einde te brengen. Alexandra voor het finetunnen van mijn verhaal. Jij was de spreker na mij en gaf me toch tot op het laatst nog steun, heel fijn! Wijnand Geuze voor de mooie foto’s, de visagiste (ook voor de complimenten), iedereen die meegeleefd heeft, de TEDx organisatie die alles deed om de sprekers onspannen te laten zijn, Elsbeth en Oscar voor de inspiratie en samenwerking en natuurlijk mijn gezin.

PS: de hele nacht heeft mijn talk door mijn hoofd gemaald. Iedere keer als ik wakker werd, ging ik naadloos door waar ik was gebleven. Ja, ik ken het uit mijn hoofd.