Gisteren schreef ik nog dat het wel een week zou gaan duren, de reis van de schoolcontainers van Gaziantep naar Bab as Salaam, het vluchtelingenkamp in Syrië. Eerst naar Kilis, daar drie dagen grensformaliteiten, overladen op andere vrachtwagens en door naar het kamp.
Oscar Bergamin, de directeur van de vluchtelingenorganisatie Ash-Sham Care schreef mij al dat het hem was gelukt om de procedures van te voren vast af te wikkelen. Oscar heeft alles rondom de containers georganiseerd zoals bijvoorbeeld:
De financiering door de Duitse Organisatie Wuestenkind.
Het vinden van een bedrijf om de containers te monteren in Gaziantep.
Ook regelde Oscar mij om een kunstzinnig ontwerp op de containers te maken en dat nog op heel korte termijn uit te voeren ook, samen met zijn Ash-Sham Care team. Uiteraard waren daar niet meer kosten aan verbonden dan de materiaalkosten, de verf, waarvoor ik vanuit mijn uitgeverij een sponsoractie heb opgezet (meedoen kan nog hoor 🙂 )
Ik was voorbereid op een paar dagen nerveus afwachten.
Mijn schildermaatje Khaled Al Hossein was namelijk meegereisd met de schoolcontainers om ze goed af te leveren in het kamp.
Tot mijn verbazing kreeg ik net een foto in de mailbox van een bemodderde schoen.
En de opmerking erbij dat de containers er ook ongeveer zo uitzien.
Ze zijn er al!!
Hier komen de containers het kamp in.
Het regent daar momenteel heel hard.
En gelukkig zijn ze er blij mee!
Ze staan op hun plek.
Binnenkort worden ze in gebruik genomen.
Er worden nog nieuwe foto’s gemaakt als het schilderwerk helemaal af is, als alle vogels pootjes hebben en als de zon schijnt.
Ik ben heel benieuwd.
Ook wel een tikkie ontroerd.
Maar dat komt vast door de griep.
En doordat ik op de video zag dat de containers het kamp binnen gereden werden. Achter de vrachtwagen rennende kinderen. Niet veel, maar toch. Zo zag ik het wel voor me.
Oscar, Khaled, Ash-Sham Care, mijn gezin en vrienden, bedankt allemaal voor de steun.
Elsbeth en ik gaan binnenkort weer een weekend in een huisje om het tweede deel van ons populaire boek “Jamil&Jamila” te schrijven. We krijgen namelijk veel berichten dat iedereen wil weten wat er met de zus van Jamil aan de hand is en waar de broer van Jamila is. Wij zijn hier in Nederland gewend dat we snel antwoord krijgen op vragen. In het vluchtelingenkamp is dat niet zo. Familieleden zijn zoek en blijven dat voor maanden (of nog langer). Daarom ook een open einde aan het eerste boek in de serie Jamil&Jamila. Maar uiteindelijk komt het goed …. denken we!
Voor de doorlezers een primeur!
Het plaatje voor de kaft van het nieuwe boek over Jamil&Jamila.
Primeur! De illustratie gemaakt door Esther voor op deel twee over Jamil&Jamila!
