Het grensgebied met Macedonië is erg arm. Er was best veel industrie maar nu staat vrijwel alles leeg.

Dit ziet er nog best aardig uit ook al staat het leeg, veel is ingestort of vervallen. Er is een spoorlijn. Op het rangeerterrein staan rijen wagens en treinstellen weg te roesten.

De temperatuur is laag. Daar zijn de huizen en ook de hotels waar we zaten niet op berekend. De airco moet de kamer warm houden. Dat is lastig als het binnen acht graden is. Ik slaap met mijn trui aan. Een warme douche heb ik ook nog niet kunnen ontdekken. Ik durf steeds verder onder het ijskoude water te stappen. Ik hoor van Oscar dat hij wel warm water had. Nou ja.

Schrik niet, had Oscar gezegd. Het grensgebied is altijd wat ruiger met prostitutie en mensensmokkelaars. Dat laatste zal je ook in het hotel zien. Gek idee is dat.
In dit hotel moeten we zelf de bedden opmaken. In de kast liggen dekens. Ik durf het niet aan en slaap met mijn sokken, trui en broek aan onder mijn jas. De verwarming doet het hier. Hij maakt als hij weer aangaat het geluid van een opstartende helikopter en als hij aan is, klinkt het alsof een stevige stormwind tegen de ramen beukt. Toch ben ik blij dat het warm is. Ik slaap redelijk. Wel vaak wakker. Door het piekeren duurt het even voordat ik verder kan slapen.

Gisterenavond aten we in het hotel. We konden wat dingen uitkiezen die over waren. Het werd geserveerd met brood. Dat bleef over. Een man kwam vragen of hij een boterham mocht. Hij deed er wat aardappelen bij die op mijn bord lagen en was heel blij. Ik vind het heftig hoor. Er slapen hier overal vluchtelingen. Sommigen in de kamers, anderen gewoon op de grond. Er worden dekens en slaapzakken verkocht.

Door de vermoeidheid (het is echt een intensieve reis) ben ik toch emotioneler. Echt, lieve mensen, ik ben een enorme tegenstander van oorlog. Ik vind het zo erg wat mensen elkaar aandoen, alleen maar voor macht en geld. De gevolgen zijn zo ingrijpend en dat doet ze niks. Onvoorstelbaar. Miljoenen op de vlucht omdat een land wat gas en olievelden heeft. Waar zijn we mee bezig?

Het is al een paar dagen droog. Dat is fijn voor de mensen die in het kamp verblijven. Met dank aan de vele hulpverleners staan de tenten op een fundering van beton en liggen er kiezels. Bij regen wordt het een grote modderpoel wat voor de mensen in de kleine koepeltentjes geen pretje is.
Het hek langs de grens is verlicht. Soldaten komen aan en kijken toe. Als de rij bij de grensovergang weg is, praat ik met de Macedonische bewakers, die erg aardig zijn. We hebben een mooi kamp voor ze, zegt hij, met wc en gratis dokter. Iedereen doet zijn of haar best om de omstandigheden voor de mensen op de vlucht te verbeteren. De mensen die de grens over mogen zijn blij. De mensen in het kamp apathisch en ongedurig.

Iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes. Het geeft mij steun. Ik ben blij dat het tot meer begrip leidt.

De beschrijving van de reis omstandigheden is niet om te klagen. Ik heb het zo veel beter dan alle mensen op de vlucht. Ik koester mijn tasje met crackers voor noodgevallen want Oscars dieet van koffie en sigaretten is niet het mijne. In Nederland stormde het en mijn stadsgenoten vieren carnaval. Het voelt heel onwerkelijk. Nog twee dagen.