Trenke benaderde mij met de vraag of ik het leuk vond een boek in gedichtvorm uit te geven over twee vrouwen die met elkaar gaan trouwen. Ze verwerkte haar ervaringen als trouwambtenaar in het gedicht. Extra leuk vond ik dat ze het met haar schoonmoeder aan het schrijven was. Het boek komt uit in april 2017. Ik stel Trenke wat vragen.
Ik ben Trenke, ik ben getrouwd met Martin. Wij hebben drie kinderen, een dochter die op de middelbare school zit en twee zoons die nog op de basisschool zitten. Ik ben dol op schrijven. “Tante Truus trouwt” is het elfde boek dat van me gepubliceerd is. Het is het eerste boek dat ik niet alleen heb geschreven, ik heb het samen met mijn schoonmoeder Maria Riksten-Brouwer geschreven.
Waarom heb je dit boek geschreven?
Omdat ik het heel belangrijk vind dat homoseksualiteit gezien wordt als iets wat bij het leven hoort, maar ook om gewoon een leuk prentenboekverhaal te schrijven dat mensen kunnen gebruiken om een kind voor te bereiden op een huwelijksdag. Ik heb vijf jaren als trouwambtenaar gewerkt en weet dus goed hoe een voltrekking en huwelijksdag eruit kunnen zien.
Waarom vind je het belangrijk dat het geschreven wordt?
Ik wil graag een steentje bijdragen aan de acceptatie van homoseksualiteit. Er zou geen discriminatie van homoseksuelen moeten zijn. Als we beginnen met kinderen met de paplepel in te gieten dat liefde mooi is, of een vrouw nu van een man houdt, of van een vrouw, of een man van een man, dan is dat een goede start.
Voor wie is het boek bedoeld?
Eigenlijk voor iedereen die een mooi verhaal over trouwen wil lezen. We hebben ons best gedaan om het op kinderniveau te schrijven en er humor in te stoppen. Maar het is natuurlijk ook bedoeld om kinderen te laten zien dat homoseksualiteit normaal is. En als een kind naar een trouwerij gaat, van wie dan ook (de ouders zelf, of van vrienden van de ouders, of van een oom of tante, of …) kan het heel goed gebruikt worden om een kind voor te bereiden. Met ons prentenboek in de hand kun je een gesprek beginnen met een kind over wat er allemaal gaat gebeuren op de trouwdag.
Hoe is het gedicht tot stand gekomen?
Dat is een lang proces geweest met veel, heel veel mails tussen mijn schoonmoeder en mij. We begonnen met een paar coupletten en met geschreven tekst ertussenin waarin stond wat we vonden dat er in overige coupletten geschreven moest worden. We schreven allebei aan coupletten en gaven elkaar dan weer feedback. Mijn schoonmoeder is heel goed in ritme. Eerlijk gezegd ben ik daar heel slecht in, zonder mijn schoonmoeder had ik er nooit een gedicht van gemaakt. Dat is ook de reden dat ik haar vroeg om dit gedicht samen met mij te schrijven, want het leek me extra waardevol als dit verhaal in een gedicht gegoten werd. De strakke rijm maakt het heel erg leuk, vind ik. Inhoudelijk heb ik veel aangedragen, omdat ik natuurlijk vanwege mijn ervaringen als trouwambtenaar kon gebruiken. Ook ben ik goed in taal en grammatica. Soms veranderde mijn schoonmoeder zinnen van mij ten gunste van het ritme, maar dan moesten we nog weer verder herschrijven, omdat er dan bijvoorbeeld grammaticaal iets niet meer helemaal klopte. Soms werden we gek van elkaar, bijvoorbeeld omdat ik echt niet snapte dat mijn schoonmoeder niet zag dat ze inhoudelijk iets veranderde, en mijn schoonmoeder omdat ik dan weer met zinnen kwam die qua ritme niet klopten, wat zij mij dan weer heel vaak had uitgelegd. Maar het mooie is hierbij dat we elkaar aanvulden, dat we zo samen iets veel mooiers gemaakt hebben dan we los van elkaar hadden kunnen doen.
Nadat we het gedicht af hadden, is er nog naar gekeken door verschillende mensen die ook erg veel verstand hebben van gedichten. Mijn schoonmoeder en ik hielden heel erg vast aan vaste aantallen lettergrepen: acht, acht, acht, zeven. Door de correctoren hebben we geleerd dat het minder belangrijk is om dat aantal lettergrepen heel erg strak aan te houden, dan dat het ritme belangrijk is. Dus nu wisselt het aantal lettergrepen iets meer, maar is het ritme heel goed!
Hier heb ik goed over nagedacht. Ik dacht eerst aan de coupletten over de slab. Het is mij namelijk wel eens gebeurd toen ik werkte, dat een kind mij vroeg waarom ik een slab omhad. Dat vond ik heel erg grappig en dus ook leuk om in het gedicht te verwerken. Maar ik denk dat ik dit couplet het leukst vind:
De ring die Pien nu aan Truus gaf
Zou Truus weer omdoen bij Marjon
Pien vond dat eerst een beetje maf
alsof zij dat zelf niet kon!
Heel mooi onderwerp wat in de maatschappij best leeft als vreemd en onnatuurlijk.
Ons oudste vindt het heel gewoon, op de lagereschool had een klasgenootje 2 mama’s niks geks…een ander met 2 papa’s vond hij ook heel normaal. Hij/wij kennen heel wat mensen die een “ongebruikelijke” liefde hebben, heel mooi dat het kan en bestaat.
Ik hoop dat het boek heel veel begrip gaat geven, als kinderen het begrijpen, wordt het een stuk “normaler” ik zir nooit mannen of vrouwen, maar mensen die van elkaar houden.
Wens je heel veel succes met je boek en dit geweldige onderwerp.