De dag begon met regen! Verrassend. Daarom reden we eerst naar Baalbek waar resten van een tempel gebouwd in plm 14 na Christus staan (en liggen). Ik schilderde iets soortgelijks op de schoolcontainers voor het vluchtelingenkamp Bab as Salaam, alleen dan van Palmyra. Het was indrukwekkend met reusachtige steenblokken van 800 kg per stuk.
(Sorry, vergeten mijn buik in te houden.)
Net voordat we het dorp inreden, zagen we een rijkversierde Moskee waar een Arabische vorst begraven ligt.
Natuurlijk zoals veel objecten goed bewaakt. Het is hier Hezbollah gebied. Veel gele vlaggen. Voor en na elk dorp roadblocks en controles door politie en militairen, ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld. Hier is Oscar op zoek naar voetbalshirtjes voor de jongens. Hebben ze niet. Deze wel … namen we niet. Liever geen Hezbollah shirtjes.
Na een lunchstop (welja!) in Zahle gingen we weer naar de kinderen. Overal tussen Baalbek en ons hotel, dik een uur rijden, zijn kampen te zien. Van klein tot heel groot. Ik denk wel 50. Onvoorstelbaar.
Altijd is ook daar die bergketen, de grens tussen Libanon en Syrië. Rustig, stenig. Kaal. Een fort op de top om te kijken of niemand de oversteek maakt.
Kijk, dit is hem. Idyllisch he? Net aan de andere kant vallen de bommen en wordt een dorp belegerd …! Al tijden. Het is als je hier bent geen seconde uit je gedachten. Tenminste, bij mij niet. Maar hier wel, bij de kinderen. Een kamp bestaande uit huizen en tenten. We mochten binnenkomen en ik heb met en voor de kinderen getekend: katten, paarden, konijnen en apen. Boeken Jamil&Jamila uitgedeeld, kaarten, armbandjes.
Zo veel mooie en lieve mensen en kinderen ontmoet. Zoals dit jongetje, tevreden spelend met een blik en steentjes. Net zoals mijn kinderen dat deden op die leeftijd …
Morgen verder. En Oscar volgende week om de contacten met de lokale hulporganisaties verder uit te bouwen. Genoeg te doen …
Heel indrukwekkend Esther, en Oscar.