In Libanon verblijven 500.000 vluchtelingenkinderen, veelal in kampen, opvangcentra of op straat. Er wordt aan een gedeelte van hen onderwijs gegeven maar lang niet aan allemaal. Wat moet er van hen worden? Ze zijn mogelijk een verloren generatie. Vinden ze werk of groeien ze op in een bende? We weten het niet. Oscar en ik spraken er vandaag over met Padre Nawras. Met de Jezuïete orde waar hij deel van uitmaakt, helpen ze rond de 5000 kinderen in Syrië en Libanon.
We wisselden van gedachten over de kansen en de mogelijkheden en hoe we een en ander in een duurzamer vat kunnen gieten. Geen kleine druppeltjes, hoe gewaardeerd ook, maar een doorlopende stroom. Wordt vervolgd, zowel deze week als mogelijk ook later dit jaar.
Onze afspraak was op de elfde verdieping, wat een volkomen irrelevant detail is, maar wat wel een prachtig uitzicht opleverde.
We liepen terug naar het hotel, best een flinke wandeling dwars door Beiroet. De oorlogsschade is overal nog goed zichtbaar. Prachtige huizen staan leeg en zitten vol kogelgaten. Veel nieuwe hoogbouw omzichtig om oude restanten gebouwd.
Ik vind dit in het kader van oorlog en nieuw een bijzonder plaatje.
Zelf houd ik in deze stad erg van de Franse en Arabische invloeden. Bedenk hierbij een temperatuur van 33 graden in de zon, uitlaatgassen-lucht waar je tegenaan kan staan, met auto’s verstopte straten en constant sirenes en getoeter en je komt in de buurt van Beirut.
In dit filmpje is meer te zien over het werk van de pater die we vandaag gesproken hebben.