Esther interviewt Angele Evers, auteur van Goud weven van oud ijzer. Haar boek is uitgekomen in november 2015.
Kan je iets over jezelf vertellen?
Ik ben Angèle Evers, 56 jaar en ik woon sinds tien jaar in Breda. Ik voel me heel erg thuis in deze mooie en gezellige stad. Ik heb een praktijk als therapeut en coach waarbij ik me als ervaringsprofessional richt op hoogsensitieve vrouwen met relatiefrustraties. Ik ben trots op mijn dochter van 24 jaar die op dit moment in haar uppie door India reist. Na haar HB opleiding wil ze eerst de wereld zien voordat ze een serieuze carri√®re gaat maken. Ik geef haar groot gelijk, ook al vind ik het soms een beetje eng. Ik heb sinds vier jaar een leuke vriend die in Utrecht woont. Hij reist heel veel voor zijn werk als manager in het ontwikkelingswerk waardoor we elkaar wisselend vaak zien. De onvoorspelbaarheid van zijn afwezigheid vind ik soms vervelend. Het voordeel is wel dat ik dit jaar twee keer gratis een maand naar Zuid-Afrika mocht. Misschien wordt het volgend jaar wel Bangladesh.
Hoe vaak lees jij een boek?
Ik lees heel wisselend, afhankelijk van hoe druk ik het heb. Ik denk dat ik een stuk of twintig boeken per jaar lees. Als ik een boek mooi vind dat vreet ik het op; ik lees heel snel en gretig.
Wat is jouw favoriete boek en waarom?
Het boek dat de meeste indruk op me heeft gemaakt zijn de dagboeken van Etty Hillesum. Die heb ik zo vaak herlezen dat ik ze bijna uit mijn hoofd ken. Etty was een Joodse vrouw van achter in de twintig die in de oorlog een dagboek bijhield. Je zou het een volwassen spirituele variant op Anna Frank kunnen noemen. Ik las het boek op mijn 24e en was diep onder de indruk van de manier waarop ze in het leven stond. Met zoveel doorleefde wijsheid, mededogen en een volstrekt onconventionele houding. Ze had bijvoorbeeld een relatie met twee mannen tegelijkertijd. Ze is vergast en wist dat dit haar te wachten stond. Desondanks vond ze het leven mooi en zinrijk en zei dingen in de sfeer van “we hoeven de vijand niet buiten onszelf te zoeken want we zijn onszelf nog vijand genoeg”. Als afstudeer project voor de creatieve therapie drama opleiding heb ik haar dagboek als uitgangspunt voor een toneelstuk gekozen. Ik kreeg een tien voor deze eindproductie; dat komt doordat het verhaal me zo na aan het hart lag, denk ik.
Waarom schrijf je?
Ik heb zware jaren achter de rug. Ik had ontslag genomen bij het trainingsbureau waar ik als communicatie trainer werkte en was als zzp-er begonnen. Toen verbrak mijn vriend onze relatie, wat ik vreselijk vond. Kort daarna overleed mijn broer. Toen het daarna net weer wat beter ging met mijn praktijk ontmoette ik de man van mijn dromen. Ik ben bij hem gaan wonen en we zouden een Bed & Breakfast beginnen. Ik liet alles voor hem los; mijn praktijk, mijn huis en mijn woonplaats. Het leek te mooi om waar te zijn, en dat was het ook. Het ging helemaal mis met deze relatie. Daarna was er zoveel onverwerkte pijn in me dat het me jarenlang niet lukte om te werken. Dat frustreerde me enorm. Omdat ik mijn tijd toch nuttig wilde besteden en omdat ik een grote drang voelde om alles wat er gebeurd was te begrijpen, ben ik gaan schrijven, naast alle therapieën die ik toen volgde. Het schrijven hielp om mezelf beter te begrijpen en om alles te kunnen verwerken. Het was een innerlijke noodzaak. Ik had altijd al de wens gekoesterd om een boek te schrijven en dit was het moment.
Hoe is het idee voor het boek ontstaan?
Ik raakte bevriend met een uitgever van spirituele boeken en daardoor kwam ik in contact met auteurs. Dit wakkerde mijn verlangen aan om ook te gaan schrijven; ik kon alleen geen onderwerp bedenken. Toen ben ik maar over mijn eigen leven gaan schrijven, ook al vond ik dat in eerste instantie erg egocentrisch en kwetsbaar.
Hoe lang was je al van plan dit boek te schrijven en wat heeft je over de streep getrokken om het te doen?
Ik ben vijf jaar geleden met het boek begonnen met als einddoel om het uit te geven. Ik heb een stok achter de deur nodig om tot actie te komen, weet ik van mezelf. Een jaar of drie geleden heb ik het naar een manuscriptbeoordelaar gestuurd. Zijn reactie was vernietigend; Hij noemde het onpubliceerbaar, melodramatisch en volstrekt ongeloofwaardig. Terwijl het allemaal waar gebeurd was! Na een korte teleurstelling maakte dit een enorme strijdlust in me wakker: blijkbaar had ik het niet goed opgeschreven waardoor het ongeloofwaardig overkwam. Ik ben een schrijfcursus gaan volgen en heb veel mensen gevraagd mee te lezen en eerlijke feedback te geven. Zo werd het steeds beter. Ook heb ik een tijdje schrijfcoaching gehad van Lisette Thooft, een schrijfster die ik erg bewonder. Ze vond dat ik heel mooi schreef en gaf veel goede tips die hielpen om er een goed boek van te maken. Ik dacht bijvoorbeeld dat in een autobiografische roman alles waar gebeurd moest zijn; een exacte beschrijving van de werkelijkheid. Ze maakte me duidelijk dat ik gebeurtenissen mocht aanpassen of verzinnen als dit het verhaal ten goede kwam. Dit gaf meer vrijheid en mogelijkheden om er een beter lopend geheel van te maken.
Wat vond je het allerleukste aan het schrijfproces?
Het werd pas echt leuk op het einde; toen ik zag dat alle stukjes in elkaar begonnen te passen. Tot die tijd was het vooral geploeter en moest ik mezelf vaak dwingen om het schrijven weer op te pakken. Soms deed ik er maanden niets aan, ook al was het in gedachten elke dag bij me. Er waren momenten waarop ik “in flow” was, het schrijven ging dan vanzelf en ik was zelf verwonderd als ik het teruglas. Ook vond ik het erg leuk om mooie afbeeldingen te maken bij de hoofdstukken. Helaas kon ik ze niet in kleur laten drukken omdat dit te prijzig werd. Nu staan ze als zwart-wit illustratie bij elk hoofdstuk, dat is ook mooi en geeft een extra dimensie aan het verhaal.
Komt er een vervolg op het boek?
Geen idee. De tijd zal het leren. Ik wil wel blijven schrijven, het is te leuk om niet te doen.
Wat ben ik vergeten te vragen en wil je graag nog kwijt?
Ik ben blij dat Droomvallei Uitgeverij mijn boek wilde uitgeven; anders zou ik het in eigen beheer hebben gedaan, maar het voelt toch echter met een uitgever achter je. Ook het concept vind ik fijn: geen 10% voor de schrijver maar voor de uitgever. Dat is tenminste rechtvaardig.