Een onderscheiding van het ministerie voor ons!

Dinsdag 2 december 2014 – de middag

vervolg van de reis van Elsbeth en Esther om het boek Jamil&Jamila naar de Syrische vluchtelingenkinderen te brengen aan de Syrische grens

Na het mega indrukwekkende bezoek aan Kilis zaten wij stil in de bus.
Ik ben zelf een beelddenker.
En de beelden bleven maar komen, alsof je een fotoboek aan het bekijken bent.
Iedere keer weer zie je de ene man de andere een knal verkopen omdat hij aan zijn tas zit.
Zie je de littekens op de snoetjes van de kinderen.

Maar ook de blije en stralende gezichten als je ze een boek of sticker gaf.

Dit is in de schoolcontainer in Kilis.

We deelden hier de boeken uit.
Van de juffen mochten de kinderen op de voorste rij geen boek.
Ze konden nog niet lezen.
Toen ik zei dat de moeder kon voorlezen, was het in orde.
Jammer genoeg hadden we daardoor één kindje overgeslagen.
In tranen bleef zij met haar nog kleinere zusje achter in de container.
Ik hoop dat we haar een beetje hebben kunnen troosten met een boek en een extra sticker en een hele dikke knuffel.

In de bus (een ‘gewone’ lijndienst) scheurden we lange de kale heuvels naar Gaziantep.
Gele rotsen, olijfbomen, kale pistachebomen.
Een kluitje huizen, een moskee.

We werden afgezet bij het busstation.
Ook hier veel vluchtelingen met de witte puinzakken.
Je gaat het nu allemaal herkennen.
In Gaziantep worden 300.000 vluchtelingen opgevangen, de stad is één groot vluchtelingenkamp.

Wij hadden een afspraak op het ministerie van onderwijs (ik zal later meer uitleggen over hoe dat allemaal zit met de ministeries.
We werden eerst uitgebreid ontvangen door ???
Ha ha we weten niet eens door wie.
Veel interesse voor het boek, dat wel.
En waarom het niet Jamila&Jamil heet.

Na even ging de telefoon.
De minister van onderwijs is in het pand en hij wil ons graag ontvangen.
De hele delegatie naar de zesde verdieping.

 

Waar het mij net op tijd gelukt was om mijn fleece trui te verwisselen voor een net jasje.
Want op bergschoenen naar de minister is één, ook nog een fleecetrui gaat te ver :).

We kregen chai (thee) en Syrische koffie (met Kardemon erin en onderin koffiedrap, ja, inmiddels kan ik dat drinken!

De minister was heel belangstellend en vroeg ons de oren van ons hoofd.
De telefoon bleef maar gaan.
Het ministerie van Cultuur en familiezaken aan de telefoon.
Waar we bleven.
Of we al snel kwamen.
Opschieten!
We hebben een cadeau voor jullie.
Gelukkig is Oscar erg diplomatiek en wist hij het gesprek met de minister netjes af te ronden.
Wij weer in de taxi’s naar het ministerie (die met de aanslagmelding).

We werden weer van top tot teen gecontroleerd voordat we naar binnen mochten.

En nu, tadaaaaaa!!!
Voor Oscar, Elsbeth en mijzelf een onderscheiding!!

 

Er staat op (schijnt):

Het ministerie van Cultuur en familiezaken
bedankt (Elsbeth, Oscar, Esther)
voor het boek Jamil en Jamila.
Dit boek is van groot belang voor de Syrische kinderen.

Tenminste, dat heb ik ervan onthouden.
In ieder geval: BLIJ!!!!

Er zijn nog veel meer leuke dingen afgesproken, maar …

 

Wordt vervolgd :). Want dit is de middag. Er volgde ook nog een avond.