Over twee dagen begint mijn derde reis voor het kinderboek Jamil&Jamila, over de twee Syrische kinderen in het vluchtelingenkamp Bab as Salaam, de boekenserie die ik samen met Elsbeth de Jager realiseer. Mijn rugzak is gepakt en samen met de jongens kijk ik filmpjes op Youtube van de aankomst van de vluchtelingen op Lesbos. Ze vinden het best moeilijk dat ik ga, maar ze snappen ook waarom ik het doe.
De eerste reis was samen met mijn medeauteur Elsbeth de Jager. We hebben het eerste deel aangeboden aan de Syrische interim regering en bij diverse Syrische (wees) scholen in Turkije, aan de Syrische grens. Alle blogberichten die ik daar heb geschreven zijn te vinden op pinterest.
De tweede reis was ik alleen gegaan om de containers voor in het vluchtelingenkamp te voorzien van mijn schilderijen.
In de kerstvakantie 2015 maakten Elsbeth en ik plannen voor het derde deel over de kinderen, waarbij één van hen de reis zou gaan maken die zo veel vluchtelingen maken: het kamp uit, naar veiliger gebied, alleen te bereiken door een lange, gevaarlijke reis. Waarom maken ze die reis? Er is nog veel onbegrip over, dat bleek ook maar weer uit “aardige” reacties op het persbericht over de reis, geplaatst op de website van Omroep Brabant. Nee, ik trek het mij niet aan.
We weten inmiddels dat het verloop van onze reizen behoorlijk onvoorspelbaar is. Vertragingen, afspraken die niet of alsnog toch doorgaan, of wel, of worden aangepast … wat dat betreft hebben we al veel meegemaakt.
Het telefoontje van Elsbeth op de donderdagmiddag voor vertrek was erg schrikken. In verband met heel vervelende familieomstandigheden kan zij niet mee op reis. Dat is schrikken. Zowel de omstandigheden als de gevolgen zijn heftig. We hebben uitgebreid besproken wat nu het beste is. Ik ook thuisblijven of toch gaan? We hebben het laatste besloten. In Lesbos ontmoet ik de directeur van de vluchtelingenorganisatie voor wie wij de boeken schrijven, met wie ik de dagen daarna door de Balkan trek.
Elsbeth: Rugzak al gepakt en inentingen binnen … Helaas. Door ernstige familie-omstandigheden kan ik niet weg, niet naar Lesbos dus zondag. Ik wens Esther van der Ham een hele goede reis en veilige terugkomst. Dat jij en Oscar maar veel goeds voor Jamil & Jamila mogen betekenen, Esther. In gedachten reis ik met jullie mee. Weet dat ik het erg moeilijk vind om ‘achter te blijven’. Liefs!
Lieve Elsbeth, ik wens jou en jullie heel veel sterkte toe. Ik vind het heel fijn dat ze me zondag uit komt zwaaien. Het support vanuit Nederland wordt zeer op prijs gesteld.De rugzak (een kleine, want ik neem weinig mee) staat klaar. Zondag vertrek ik naar Lesbos en vanaf daar maak ik de reis naar de grens met Servië. Vrijdag vlieg ik weer naar huis.
