Controle! Proefleesklaar?

Aangezien ik steeds meer (autobiografische) romans uitgeef, wilde ik mijzelf ook eens verdiepen in het schrijven van ervan. Ik wilde ervaren wat erbij komt kijken als je een roman schrijft om zo de ontvangen manuscripten nog beter de kunnen beoordelen/uitgeven. Na het schrijven van veel kinderboeken was dat best een uitdaging. Het vereist een heel andere schrijftechniek, bijvoorbeeld in de dialogen, en ook niet geheel onbelangrijk: het heeft veel meer woorden. Een kinderboek bestaat uit 6000 tot 10000 woorden, een roman uit een veelvoud daarvan. Ik dacht dat 50.000 woorden wel genoeg zou zijn maar werd door mijn schrijfcoaches al snel uit de droom geholpen: 70.000 woorden was het minimum. Om mijn roman te kunnen schrijven, volgde ik een aantal (online)schrijfcursussen, ging op schrijfreis met Marelle Boersma en schakelde schrijfcoach Yoeke Nagel in om me bij het schrijfproces te begeleiden. Mensen om mij heen die stukken van het boek mochten lezen zijn erg enthousiast erover, maar een professionele blik op een manuscript voegt nog erg veel toe.

Van 50.000 naar 70.000 woorden dus.

Gelukkig ben ik een heel geduldig persoon (ahum) dus zoveel woorden schrijven is geen probleem. Half juni begon ik met mijn roman Controle!. In het boek is één autobiografische verhaallijn verwerkt: mijn DIEP flap operatie. Toen al wilde ik een en ander gaan verwerken in een boek. Nu is dat dus gebeurd, al heeft het een minder grote rol gekregen dan ik van te voren had gedacht/verwacht. En dat is goed. De hoofdpersoon van het boek, die in niets op mij lijkt, maakt rondom de operatie dezelfde dingen mee die ik heb ervaren. Ik hield een dagboek bij op hyves, wat de basis was van dat stuk van het boek. Met veel plezier heb ik haar een heel ander (veel spannender) leven gegeven dan het mijne. En nee, ik wil niet met haar ruilen.

Van de week bij de repetitie van één van de koren waarin ik zing, realiseerde ik me dat ik iets heel belangrijks was vergeten in het boek.

Ook de hoofdpersoon uit mijn boek, Marjolein, zingt in een koor. Dat heeft een reden. De operatie die ik heb ondergaan, was een pittige en kende grote risico’s. Eén daarvan was, dat ik mogelijk niet meer zou kunnen zingen doordat bij de ingreep buikspieren gedeeltelijk verwijderd moesten worden. Bij die repetitie realiseerde ik me eens te meer hoe fijn het is om nog te kunnen zingen. En dat ik een stuk moest toevoegen aan mijn boek. Dat is inmiddels gedaan: bijna 68.000 woorden telt het nu. Alle opmerkingen van schrijfcoach Yoeke zijn verwerkt, dus het kan weer terug voor de volgende kritische blik. Het is ‘proefleesklaar’. Een aantal recensenten van Mustreadornot hebben aangeboden dat te willen doen. Ik ben ze daar heel dankbaar voor maar tevens is het eng. Ik lees het nog één keer allemaal door en dan komt het eraan. Pfffff 😉