Op 1 april verschijnt bij Droomvallei Uitgeverij het boek “Met één been in het leven“.
In Skopje, op reis voor Jamil&Jamila kreeg ik bericht van Kirstin Rozema.
Ze was bezig met de manuscriptbegeleiding van het boek van Alex Moorlag.
Ze vroeg zich af of ik het uit wilde geven, het had wel ‘een beetje’ haast. Afijn, het is gelukt!
Alex stelt zich voor.
Mijn naam is Alex Moorlag, 40 jaar en vader van de twee leukste dochters van Nederland en ver daarbuiten.
Ik ben getrouwd met Leonie en in het dagelijks leven huisman.
Door mijn verleden kamp ik met chronische vermoeidheid en dat maakt regulier werk lastig.
Lezen doe ik weinig, te weinig.
Ik moet bekennen dat het lezen van een boek een hele opgave is.
Behalve technische artikelen op internet lees ik dan ook weinig.
Steve Jobs en 50 shades hebben me beide kunnen boeien tot 100 bladzijden.
Stel je me een vraag over de nieuwste smartphone of versterker dan overdonder ik je met de leukste technische snufjes.
Wat je daar in het dagelijks leven aan hebt probeer ik nog uit te zoeken.
De boeken die mijn aandacht wel hebben kunnen vangen zijn er dan ook weinig.
Mijn mooiste boek komt uit mijn jeugd.
‘s Avonds op bed met een schemerlamp in de hoek. Dekens tot aan mijn oren en een bakje met stukjes worst om het geheel compleet te maken.
‘De witte wolf’ neemt me mee in de wereld van een jongetje dat achter zijn huis in het aangrenzend stuk bos regelmatig een witte wolf denk te zien.
Dit blijkt bij nader onderzoek een gids te zijn naar een andere wereld vol avontuur en spanning.
Prachtig om te lezen en een mooie herinnering aan mijn jeugd.
Schrijven blijkt voor mij net zo makkelijk als het schrijven van liedjes.
Als de tijd maar rijp is.
Gedwongen lijkt bij mij een noodstop op te roepen. Dat mijn autobiografie een boek zou worden is dan eigenlijk ook een verassing, een aangename verrassing.
Door één simpele vraag staat mijn hele wereld op de kop in positieve zin.
Kijkend naar mijn verleden op papier bleek een simpele vraagstelling uit te groeien tot een prachtige samenwerking tussen Kirstin Rozema en mezelf.
Het opschrijven van een zo zware periode in mijn leven blijkt onderdeel van een verwerkingsproces dat me weer doet beseffen hoeveel geluk ik eigenlijk heb gehad en hoeveel pech anderen.
‘Intensief’ omschrijft het best dit hele te bewandelen pad.
‘Trots’ is het gevoel dat het me geeft om zulke lieve mensen in mijn leven te mogen hebben.
Kirstin en Esther blijken zeer aangename reisgenoten en zonder hun gezelschap was ik de reis nooit begonnen.
Uiteindelijk ben ik trots, zeer trots op onze reis.
Het blijkt dat schrijven meer is dan woorden op papier zetten.
Elk woord is een stap in mijn ontwikkeling en belichaamt een deel van mezelf.
