Op 21 juni verschijnt de autobiografische roman ‘Kruimels zijn ook brood’ die Marelle Boersma samen met haar vader schreef. Marelle heeft al veel boeken op haar naam staan, allemaal thrillers. Dit is haar eerste roman. De voorbereidingen voor de boekpresentatie op 21 juni in Arnhem zijn in volle gang en gisteren ontving ik maar liefst 80 kilo boeken in vier grote dozen. Die worden meteen weer doorgestuurd naar de boekhandels en het centraal boekhuis, maar misschien ook wel naar jou! Want we geven een (gesigneerd) boek weg! Wil je meedingen? Dat kan! Geef dan hieronder antwoord op de vraag wat jij nog aan je ouders zou willen vragen. Marelle kiest op 21 juni een winnaar, en ik zorg dat hij of zij het boek thuisgestuurd krijgt. Veel succes!
De vraag zou zijn : na het overlijden van ons zusje hebben we nooit wat gemerkt aan jullie. We waren wel jong, maar toch…. hoe hebben jullie dit verdriet een plekje kunnen geven? — pas na geboorte van mn eigen dochter is er een beetje over gepraat maar nooit echt over gesproken….. misschien toch eens gaan doen….. deze actie geeft stof tot nadenken, dankjewel ?
Ik zou mijn moeder willen vragen wat zij t allermoeilijkste item vond om met mij te delen.
Ik zou mijn vader willen vragen wanneer hij voor de eerste keer geraakt werd in positieve zin door zijn kinderen.
Ik was 8 jaar toen mijn vader overleed en heb totaal geen herinnering aan hem. Ik zou hem willen vragen wat ik voor hem betekende die eerste jaren en wat voor vader hij is geweest.
Waarom hebben ze mij ca. 13 jaar geleden mij een bepaalde brief gestuurd ( waar ik nu even niet over uitwijd ). Nu is mijn vader ernstig ziek en mijn moeder zit in verzorgingshuis met Alzheimer. Nu kan of wil ik het niet meer vragen. Dertien jaren niet meer gezien , waarom ? Jullie hebben 3 prachtige kleinkinderen en nog nooit gezien! ???
Ik loot graag mee. Wat ik ooit nog aan mijn ouders wil vragen eh of ze een lekkere pan stamppot wortelen willen maken met hachee. Daar zijn ze veel beter in als ik
Helaas leven ze niet meer, zou ze zo graag willen laten zien dat we het goed hebben
Al hun kinderen en kleinkinderen en dat waren er veel
En vragen ach niet echt iets gelukkig waren we goed met elkaar en is er veel over van alles gesproken
Ik zou wel eens willen weten van mijn moeder of ze, desondanks alle tegenslagen, tóch hoofdzakelijk gelukkig is geweest in haar leven. Maar ik zou haar – als enige dochter tussen vier zoons-vooral ook vergiffenis willen vragen, voor alle momenten die ik er niet voor haar ben geweest.
Papa Hoe heb jij het volgehouden ons altijd boven jezelf te plaatsen zelfs toen je ziek werd. In acht jaren heel ziek zijn voor je stierf kwamen wij en jouw kleinkinderen altijd op de eerste plaats. Je was een bijzondere en hele lieve papa
Hoe hebben jullie het klaar gespeeld om ons als 3 kleine kinderen te verzorgen en daarnaast een demente opa en nog een ongetrouwde oom in huis te hebben op een boerderij waar altijd werk was?
Mam,
Waarom was je zo verdrietig en heb je zoveel gehuild in jouw laatste levensjaar, toen je dement was en je niet meer kon praten? Had je nog graag met mij terug willen kijken op jouw leven en had je nog graag jouw leven met mij willen delen? En wat zou je mij dan verteld hebben?
Aan mijn moeder die nu dementerende is had ik graag de vraag gesteld ben je tevreden met je leven en hoe alles is gegaan?
Aan mijn vader zou ik heel graag hebben willen vragen waarom koos je voor een leven zonder je kinderen. Helaas leeft mijn vader niet meer maar die vraag had ik graag beantwoord gekregen.
Ik was 21 toen mijn vader overleed, zou hem heel graag mijn man,kinderen en kleinkinderen willen laten zien. Kon hij nog maar eens één dagje terugkomen.( liever nog langer)
Mijn moeder overleed een jaar later, ook zij heeft alle mensen die ik liefheb niet gekend.
Wat ik ze zou willen vragen is, hebben jullie mij gezien vanuit de hemel? Toen ik trouwde, toen ik 2 mooie dochters kreeg? Genieten jullie mee van jullie kleindochters vanuit daar boven? Omdat ik al op mijn 26e wees werd, vind ik het zo bijzonder wat Marelle met haar vader heeft kunnen doen. Ik zou graag haar boek hebben, maar liever had ik ook nog zo n relatie met mijn eigen vader.
Mijn vraag aan mijn ouders zou zijn hoe ze het altijd gemanaged hebben samen (in ons grote gezin van 9 waarvan 1 gehandicapt en waar onze vader al vanaf zijn 42e zwaar hartpatiënt werd en dus afgekeurd) en wij altijd alleen maar de liefde gevoeld hebben en nooit de problemen hebben ervaren
Ik vind het heerlijk om naar de verhalen van mijn vader en moeder te luisteren en te zien hoe ze nu kunnen genieten van hun kleinkinderen en kinderen. Ik zou alleen willen zeggen dat ik trots op ze ben en dat ik het knap vind hoe ze onvoorwaardelijk voor ons klaarstaan, ondanks alles wat ze zelf hebben meegemaakt.
Ben momenteel bezig met het uitzoeken van mijn stamboom. Daarbij kom ik natuurlijk veel namen keer op keer tegen. En dan gaan die namen mensen worden. Ik zou zo graag wat meer details van mijn ouders hebben gehoord, maar die waren niet zo mededeelzaam. Het juiste beeld blijft dus achterwege. En nu moet ik dat beeld zelf invullen. Ik zou willen weten of ik daarin geslaagd ben.
Ik zag dit al langs komen, maar ook mijn vraag:
Hoe kan het dat jullie nooit spraken over het zusje dat voor mij werd geboren en na 10 maanden overleed. Als kind wist ik er van, ik ben -hoe vreselijk- naar haar vernoemd. Ik dacht als kind dat jullie er nog niet zo van gehouden hadden, tekort om te hechten. Bij het ouder worden veranderde mijn gedachte er over. En toen ik zelf zwanger werd begreep ik er helaas niets meer van, zelfs van miskramen was ik ondersteboven. Je houdt vanaf de eerste seconde van je kind.
Mama kon ik het niet meer vragen. Tijdens mijn zwangerschap was ze zo ziek door de overwoekerende kanker en 3-1/2 week na de geboorte van mijn eerste lieveling stierf ze. Wat een verdriet. Ik heb zo’n oma voor mijn kinderen zo gemist.
Pa, jou wilde ik het niet meer vragen toen ik ook mijn andere mysterie begreep. De reden waarom ik je niet moest. Als kind denk je dat dingen normaal zijn. Het heeft jaren gekost om mijn weg te vinden omdat een vader zijn eigen dochter niet ‘te lief’ (eufemisme) mag vinden.
Overwinning nu: ik mag er over praten, maar ook over schrijven. De bevrijding door jouw dood. Je kunt niet meer slachtoffers maken dan je al deed.
Mama was zo’n schat. Ze leed onder jou.