Het is donderdagochtend vroeg. Elsbeth de Jager en ik zijn drie dagen in Libanon met Oscar. Het lijkt wel een jaar. De vlucht ging prima en zonder vertraging. Om half elf sloten we aan bij de lange rijen voor de douane om een visum te krijgen. Bij mij zat de beamte minimaal vijf minuten verwoed te tikken. You have long names verzuchtte hij. Na een stempel in ons paspoort mochten we het land in. Oscar stond ons al op te wachten en we stortten ons in het verkeer. Ik ben heel blij dat ik zelf niet hoef te rijden. Het lijkt me heel lastig om ineens alle verkeersregels aan mijn laars te moeten lappen en als een dolle rond te gaan rijden. Wat nou richtingaanwijzers? Je hebt toch een toeter? Geeft niks als je je ineens bedenkt dat je af moet slaan. Dan toeter je luid en gooi je je stuur om.
Overal staan controleposten langs de weg. Ook op het vliegveld veel soldaten met grote geweren. De posten bestaan uit betonnen huisjes met veel prikkeldraad en nors kijkende soldaten. Veel gebouwen hebben dezelfde beveiliging. Ook het hotel bereiken we zonder kleerscheuren. Het is middernacht (1 uur tijdsverschil met Nederland).
Dinsdag.
Om tien uur worden we verwacht bij de plv ambassadeur van Nederland in Libanon, de heer Bos. We hebben er een prettig gesprek over de boeken Jamil&Jamila, het doel ervan en waarom we het doen. Hij juicht het initiatief toe en gaat de hulporganisaties ervan op de hoogte brengen. Daar zijn we heel blij mee.
We verlaten Libanon en steken de bergen over naar de Bekaa vallei.
We zijn heel dicht bij de Syrische grens.
Indrukwekkend als dat op de borden staat. De grensstreek staat vol met vluchtelingenkampjes. 50 tot 200 tenten. Met een grote stapel boeken Jamil&Jamila en stickers komen we rond drie uur aan in het eerste kamp. phoe.
Tenten gemaakt van doek en hout. Binnen wat kleden op de vloer, verder niet veel. De eerste tent is een schapenstal. We worden bestormd door de kinderen die heel blij zijn. De zanderige toetjes stralen. Het stof waait hoog op. De meeste kinderen hebben slippers aan, het is dertig graden. Er zijn er ook genoeg die op blote voeten op de keien lopen . ..
We delen heel veel boeken uit. We tekenen hartjes op de handen. Krijgen baby’s in onze handen gedrukt en poseren voor de trotse moeders. Bedroefd en blij gaan we verder. De boeken worden enthousiast aangenomen, niet alleen door de kinderen, ook door de ouders. We hebben iets voor ze kunnen doen maar het voelt nog als zo weinig.. je zal zo moeten even, dag in dag uit. In de hitte, de regen, de kou en de sneeuw want ook hier is het koud in de winter. Brrrr.
We lopen samen door het kamp. Elsbeth en ik voorop. De kinderen er achteraan. Vele handjes in de mijne.
