Tentjes aan de voet van de berg

Zondag 30 november Рreis van Elsbeth en Esther naar Gaziantep ivm boek Jamil&Jamila. 
Dit gebeurde er eerder.

Niet te geloven dat we hier pas een dag zijn.
We hebben al zo veel gezien en beleefd.

In verband met een overschot aan energie besloot ik even alleen Gaziantep in te wandelen.

Ik zat al de hele ochtend te zeuren dat ik wou lopen, aldus Elsbeth, dus toen zij zat te schrijven in onze volgende hotelkamer greep ik mijn kans.Kebab en water moest er komen.
Ik zou het halen.

Oscar had ons gewaarschuwd.
Je verdwaalt zeker in de smalle straatjes van de oude stad.
Inderdaad.
Dat was zo.
Ineens stond ik op een markt waar olijven verkocht werden.
Vanaf de overkant van de straat riepen de verkopers mij toe dat ze echt de lekkerste olijven verkochten.
Tenminste,  ik dacht dat ze dat riepen.

Iets verder zag ik het kasteel op een berg liggen.
Aan de voet van de berg twee vrolijke gele tenten.
Daar hebben ze vast kebab, hoopte ik.
Het is er zo druk.
Het moet daar wel goed zijn.
Maar waarom staan er allemaal mensen met emmers?

Oscar bood uitkomst.
Het was de voedselbank.
Hulporganisaties delen dagelijks voedsel uit aan Syrische vluchtelingen die in de stad wonen.
Op 1.8 miljoen inwoners 300.000 vluchtelingen.
Ze wonen vaak niet al te ruim, met een hele familie in een kamer.

We hebben vandaag een aantal van hen gesproken.
Zij vertelden van hun leven in Syrië en hun vlucht naar Turkije.
We praatten over het boek Jamil en Jamila.
Of het inderdaad, zoals wij verwachten, zou bijdragen aan het verwerken van de trauma’s van de kinderen.
Het antwoord was bevestigd.
Daar zijn ze van overtuigd.
Dat doet Elsbeth en mij goed.

Samen met Oscar verkende ik ‘s avonds de Armeense wijk, die erg lijkt op Syrische steden.
Voor mij weer veel inspiratie voor de nieuwe boeken.
Maar phoe. Het is een heftig geheel hoor. We zijn erg onder de indruk.

Wordt vervolgd.

PS: Geen blunders vandaag, behalve dat ik bijna van een heel steile trap viel doordat ik de eerste tree miste.
Schade: een blauwe arm.

Of is het een blunder om iemand te filmen die het verhaal in het Arabisch voor aan het lezen is met de camera uit? Ik denk het wel he. Zucht.

PS2: gedurende mijn verdwaaltocht werden de straatjes al maar smaller, stiller en rommeliger. Gelukkig hoorde ik ineens weer wat getoeter van de auto’s. Zo kwam ik op de grotere weg terecht en wist ik weer hoe ik terug moest naar het hotel.

www.prachtboeken.nl/jamil