Naar huis … of toch niet?

Elsbeth en Esther schreven een boek voor Syrische vluchtelingenkinderen.
Dit is het verslag van de reis van Elsbeth en Esther naar de Syrische grens om het boek “Jamil&Jamila” te brengen.

Dinsdag 2 december (avond) – dit gebeurde er eerder

Ons tweede hotel ligt midden in Gaziantep.
Het oude centrum van de stad bestaat uit veel smalle straatjes.
De taxi hobbelt met grote snelheid de heuvel af, toetert een keer en slaat in een hoek van 90 graden rechtsaf.
Kinderen en katten maken zich net op tijd uit de voeten.
Gelukkig hadden wij volgens Oscar de beste chauffeur van Gaziantep, het liep allemaal goed af.

In het straatje van het hotel is een lange muur met daarin een deur.
Het valt bijna niet op.
De deur is altijd op slot, als je aanbelt gaat er een luikje open om te kijken wie er voor de deur staat.
Erg veilig dus.

Oscar verwacht gasten uit Duitsland.
Maandag wordt al duidelijk dat er vertraging is in de aankomst: het mis waardoor  het vliegveld van Gaziantep gesloten is.
We maken ons geen zorgen: woensdag zal het toch wel weer beter zijn?

Veel van de overleggen met Oscar vonden plaats in de keuken van het hotel.
De medewerkers waren er al aan gewend dat ik er binnen stapte en schonken dan direct een kopje chai voor me in.

(En in de serie blunders: de eerste dag bij het ontbijt dachten wij dat de koffie in een kan op het heet water apparaat stond.
Na de eerste slok was duidelijk dat dit zwarte mengsel erg sterke thee was. Laat maar zitten dan. Twee ontbijten later zei de Duitse gast dat het concentraat was. Bodempje in je glas, de rest aanvullen met heet water. Het smaakt een stuk beter in ieder geval).

 

Dinsdagavond keek Oscar toch wat bezorgd bij ons overleg in de keuken.
Het vliegveld was nog steeds gesloten, kunnen we wel naar huis?
Ik checkte mijn mail.
Het eerste deel van de vlucht (naar Istanbul) was  inderdaad geannuleerd.
Bellen met de vliegtuigmaatschappij levert niks op: Onurair is niet te bereiken.
De verkoper van de tickets adviseert ons om naar het vliegveld te gaan om daar de situatie te checken.
De loketten van Onurair zijn gesloten.
Turkisch airways is wel open en heeft een oplossing: die avond nog met de bus naar Adana en vanaf daar naar Istanbul (wel opnieuw betalen).
Omdat er geen uitzicht is op een snel optrekkende mist en we graag naar huis willen, besluiten we dit te doen. Al zien we wel tegen de reis op.

Leuk, denk ik nog even, een extra busreis.
Zien we nog wat extra van Turkije.
Ja ja, vooral veel mist.

Snel inpakken. Ik had vanaf 7.30 uur niet meer gegeten dus nog wat geregeld  (het was inmiddels 20 u).

Om 23 u zou de bus vertrekken. Om 22 u in de taxi, 22.20 op het vliegveld: bus weg! Net vertrokken: “We hebben het vier keer omgeroepen”.¬†Uiteindelijk komt de bus terug zodat we alsnog mee konden reizen.

Slapen tijdens de busreis van drie uur was helaas niet mogelijk.
De temperatuur in de bus was ongeveer 40 graden en de Turkse muziek hield ons wakker.
Achter ons werd gesnurkt, links gehoest en achter in de bus huilde een baby.

Het vliegveld van Adana is klein en, hoe kan het ook anders, bloedheet.
We installeren ons op zes stoelen. Het is half twee in de nacht en om half zeven gaat ons vliegtuig.
Om de beurt houden we de wacht, de ander probeerde wat te slapen.
Als we wegdommelen, schrikken we wakker van de omroepster. Toch gaat de nacht best snel. De verdere terugreis gaat erg goed. Bij beide vluchten krijgen we eten aan boort en van Istanbul tot Amsterdam hebben we zelfs beenruimte!!!

In Amsterdam worden we opgewacht door het thuisfront met bloemen en tekeningen, erg ontroerend.
Na alles wat we hebben meegemaakt, waarderen we hen des te meer.

We zijn weer thuis! Maar toch …

Wordt vervolgd 🙂